Του Μπάμπη Καμπουρίδη
[email protected]
Αυτό που ταλαιπωρεί τους πολίτες χρόνια τώρα, είναι η κακή ποιότητα στην παροχή των δημόσιων υπηρεσιών. Διάφορες μελέτες, αναλύσεις και δημοσκοπήσεις, επικεντρώνονται συνήθως στους άμεσα εμπλεκόμενους που είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, αγνοούν όμως χαρακτηριστικά το γεγονός των άνωθεν πολιτικών πιέσεων που ασκούνται σε αυτούς, για να μη χαθεί το βιλαέτι κανενός αιρετού.
Σε αυτό ακριβώς το ζήτημα είχα αναφερθεί πριν από λίγο καιρό σε προηγούμενο άρθρο μου λέγοντας ότι: …στα ελληνικά ΑΕΙ οι νόμοι εφαρμόζονται μόνο όταν εξυπηρετούν τις διοικήσεις τους… και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις, επιβεβαιώθηκα με τα όσα συμβαίνουν στο ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας.
Συγκεκριμένα, με μια πρωτοφανή μεθόδευση για τον έλεγχο των εκλογών των προϊσταμένων των τμημάτων, η διοίκηση του ιδρύματος με μια á la carte διαδικασία όπου τη βόλευε τις προκήρυξε με το νέο νόμο που δίνει καθολική συμμετοχή στους σπουδαστές και όπου δεν τη βόλευε, τις προκήρυξε με τον παλαιό νόμο για να ψηφίσουν δι’ αντιπροσώπων…
Έτσι, στην ίδια σχολή, παρατηρείται το θλιβερό φαινόμενο προϊστάμενοι τμημάτων να εκλέγονται με διαφορετική διαδικασία.
Προφανώς αυτή είναι η κληρονομιά που δίνεται από την απερχόμενη στη «νέα» ηγεσία του ιδρύματος, η οποία σημειωτέον, μόνο νέα δεν είναι αφού ο «νεοεκλεγείς» πρόεδρος θητεύει ως αντιπρόεδρος – εδώ και μία εξαετία – του απερχόμενου προέδρου.
Φυσικά, οι πολιτικές ευθύνες για αυτήν την ανώμαλη διαδικασία των εκλογών ανάδειξης διοικήσεων των τμημάτων που ζει το μεγαλύτερο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της Δυτικής Μακεδονίας, ανήκουν αποκλειστικά στις δύο ηγεσίες του υπουργείου παιδείας υπό των κυρίων Γιαννάκου και Στυλιανίδη, αφού δεν ξεκαθάρισαν το ισχύον νομικό πλαίσιο τούτων των διαδικασιών στα ελληνικά ΑΕΙ.
Η σκόπιμη ύπαρξη ενός νεφελώδους νομικού πλέγματος που δεν επιτρέπει καθαρές και δημοκρατικές διαδικασίες, εξυπηρετεί μόνον αλλότρια προσωπικά και πολιτικά συμφέροντα. Εκείνοι που δεν εξυπηρετούνται καθόλου είναι οι Έλληνες πολίτες και η ελληνική κοινωνία, που αργά αλλά σταθερά, εθίζονται σε μια διαρκή έκπτωση των ηθικών και νομικών τους αξιών.
Φαντάζομαι ότι οι σπουδαστές που βρίσκονται την τελευταία εξαετία και τα επόμενα χρόνια στο ίδρυμα, έχουν λαμπρά παραδείγματα προς μίμηση για το πώς θα επιβιώσουν στον επαγγελματικό στίβο, καθώς και στη ζωή τους.
