Του Καραλευθέρη
Παντελή
Η θεαματική διάσωση των Ορύχων στη Χιλή μας συγκίνησε όλους. Ταυτόχρονα μας έκανε υπερήφανους ως ανθρώπινο γένος, γιατί το κατ’εξοχήν ανθρώπινο επίτευγμά μας, η τεχνολογία, κατάφερε να χρησιμοποιηθεί για καλό και αναγκαίο λόγο.
Παρακολούθησα πολλά από τα Παγκόσμια Συνέδρια της ICEM, της Παγκόσμιας Οργάνωσης των Ορύχων.
Οι Χιλιανοί, όπως και οι άλλοι Ορύχοι της Ν. Αφρικής, της Γερμανίας, της Μ. Βρετανίας, της Ζάμπια και των ΗΠΑ, πρωταγωνιστούσαν στη διαμόρφωση της Παγκόσμιας συνεργασίας των Ορύχων. Μιας συνεργασίας που θα ενίσχυε την ασφάλεια της εργασίας, ιδιαίτερα στην Κίνα, όπου κάθε μέρα στις υπόγειες και επίγειες εξορύξεις έχουμε δεκάδες νεκρούς. Ναι όπως το διαβάζετε. ΔΕΚΑΔΕΣ ΝΕΚΡΟΥΣ.
Αλλά αυτοί πεθαίνουν στην Κίνα για 1€ μεροκάματο. Εάν συνέβαινε το ίδιο στην Ευρώπη, θα έγραφε ο Τύπος τα ατελείωτα.
Η περήφανη κραυγή CHI-LE, CHI-LE, του επικεφαλής συνδικαλιστή των ¨ζωντανών- νεκρών¨, μετά την απελευθέρωσή του, δείχνει την αγάπη του για μια πατρίδα που έχει κουλτούρα κοινωνική, έχει κουλτούρα Ορύχων.
Δεν θα ξεχάσω τα τραγούδια τους για την εργασία, τα Ορυχεία, τη δουλειά, τις συνθήκες τους, τα λάβαρά τους και τις σημαίες τους, την συμμετοχή των ίδιων και των οικογενειών τους στη διαμόρφωση της κουλτούρας των Ορύχων, την περηφάνια τους για τα αποτελέσματα της εταιρείας που δουλεύουν και για τη χώρας τους.
Σε αντίθεση εμείς εδώ, όλη την ημέρα καθυβρίζουμε τη ΔΕΗ. Ακόμη και εμείς οι εργαζόμενοι. Όπως βέβαια και την ίδια μας τη χώρα.
Θα αναρωτηθεί εύκολα κανείς τι θα έκανε η δική μας χώρα σε ένα τέτοιο γεγονός;
Φαντάζομαι, φαντάζεσθε όλοι.
Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν αιτιολογείται η τόση στείρα άρνηση της κοινωνίας μας ενάντια στη ΔΕΗ και στους εργαζόμενους, γιατί κατάφεραν με αγώνες να έχουν ένα καλύτερο μεροκάματο.
Ένα μεροκάματο που συνήθως μεταφράζεται σε πολλές ώρες βάρδιες, υπερωρίες μέρα και νύχτα και που βεβαίως μεταφέρεται ολόκληρο στις άλλες επαγγελματικές ομάδες, οι οποίες κυριολεκτικά ζουν από αυτό.
Ας κοπάσουν λοιπόν οι υπερβολικές φωνές. Ας χαμηλώσουν λίγο οι πένες των μεγάλων δημοσιογράφων και τα ματσούκια των καναλιών.
Οι Ορύχοι της Πτολεμαΐδας, της Κοζάνης, της Φλώρινας, έχουν προσφέρει πολλά στην ανάπτυξη του τόπου, και ας το θυμηθούμε όλοι. Έχουν νεκρούς όσο καμιά άλλη επαγγελματική ομάδα. Σήμερα βλέποντας τους συναδέλφους τους στην Χιλή, αισθάνονται υπερήφανοι .
Ζήτω οι Ορύχοι του κόσμου
Ζήτω οι Χιλιανοί VIVA CHILE