Τριάντα εφτά χρόνια μετά το γεγονός που άλλαξε τη νεότερη ιστορία του τόπου μας αποτελώντας κορυφαίο σημείο αναφοράς, ο λαός μας συνεχίζει να βρίσκεται στο μετερίζι των κοινωνικών αγώνων παλεύοντας καθημερινά για την επιβίωσή του, για την παιδεία του, για την ελευθερία του», υπογράμμισε ο πρόεδρος του Νομαρχιακού Τμήματος Κοζάνης της ΑΔΕΔΥ, Δημήτρης Ντέτης, μιλώντας στη χτεσινή εκδήλωση στην Κοζάνη για το Πολυτεχνείο.
Η καταρρακτώδης βροχή ματαίωσε τη μαζική συμμετοχή του κόσμου, ωστόσο οι λιγοστοί πολίτες και τοπικοί άρχοντες που παραβρέθηκαν τίμησαν τους νεκρούς της ηρωικής εξέγερσης και κατέθεσαν στεφάνια. Μεταξύ άλλων παραβρέθηκαν ο δήμαρχος Κοζάνης Λάζαρος Μαλούτας, ο αντινομάρχης Γιώργος Σβώλης ως εκπρόσωπος του νομάρχη Κοζάνης, ο πρόεδρος του εργατικού κέντρου Άρης Κουρκούτας, καθώς και εκπρόσωποι κομμάτων.
Ο εκπρόσωπος της ΑΔΕΔΥ, υπογράμμισε ότι «τριάντα εφτά χρόνια μετά εκτός από το πολίτευμα, δεν έχει αλλάξει τίποτα ουσιαστικό στη ζωή μας. Το «Ψωμί», η «Παιδεία», η «Ελευθερία», αναζητούν ακόμη τη δικαίωσή τους για να φτιάξουμε μια καλύτερη κοινωνία, αντάξια των οραμάτων που ενέπνευσαν τους Έλληνες εκείνης της εποχής. Για να φτιάξουμε μια κοινωνία που θα σέβεται τα μέλη της και θα εξασφαλίζει το μέλλον των παιδιών της. Η ελευθερία, ζητούμενο εκείνου του επαναστατικού Νοέμβρη του ‘73, ακόμη και αν κατακτήσαμε την κοινοβουλευτική μας δημοκρατία, δεν έχει βρει τη δικαίωσή του 37 χρόνια μετά».
Αναφερόμενος στο σήμερα ο Δ. Ντέτης, σημείωσε ότι «οι τελευταίοι 12 μήνες αποτέλεσαν για όλους μας βαθιά τραυματική και οδυνηρή εμπειρία, αφού η χώρα και ο λαός μας βρεθήκαμε δέσμιοι των δανειστών μας εξαιτίας ανίκανων πολιτικών που αδυνατούσαν να δώσουν λύσεις στα προβλήματα του τόπου. Επιπλέον, η αφροσύνη τους τα μεγέθυνε ακόμη περισσότερο υποθηκεύοντας το μέλλον μας.
Η ανεργία στη Δυτική Μακεδονία έχει σπάσει κάθε ρεκόρ αφού συνολικά άγγιξε το 13,9%, ενώ ειδικά, το δωδεκάμηνο 8/2009 – 8/2010 αυξήθηκε αλματωδώς κατά 4,3%. Τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά δε, δείχνουν με τον πλέον δραματικό τρόπο πώς αποτυπώνεται ηλικιακά, χτυπώντας κυρίως τους νέους και τις γυναίκες.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ, το αύριο φαντάζει ζοφερό για τη νέα γενιά που έχει αποδυθεί σε ένα αδιάκοπο κυνήγι προσόντων ώστε να εξασφαλίσει όχι απλά μια καλύτερη ζωή, αλλά την ίδια τη ζωή της. Δημιουργείται ένα νέο προλεταριάτο, αυτό των επιστημόνων, των παιδιών που μορφώνονται διαρκώς χωρίς πυξίδα, των ανθρώπων που βλέπουν ότι αποτελούν την πρώτη γενιά μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο που αντί να βελτιώσει την ποιότητα ζωής της, θα την επιδεινώσει, επανερχόμενη σε συνθήκες εργασίας και διαβίωσης που εξαθλιώνουν τον άνθρωπο και τον γυρνούν δεκάδες χρόνια πίσω.
Ενώ παράγεται ολοένα περισσότερος πλούτος σε όλο τον κόσμο, αντί να διανέμεται δίκαια στο σύνολο των ανθρώπων, συγκεντρώνεται στα χέρια μιας μικρής ομάδας που ζει προκλητικά και σπάταλα με τον ιδρώτα εργατοϋπαλλήλων και επιστημόνων».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΗΤΤΑΣ