Το μεγάλο, υπέρλαμπρο και υπερκόσμιο γεγονός που κι’ εφέτος πανηγυρίζουμε με ευλάβεια, πίστη και αγάπη είναι το αριστούργημα της γλυκύτατης Θρησκείας του Ναζωραίου, που νίκησε το θάνατο και χάρισε την άνοιξη της ζωής. Ο μεγάλος και Θείος Αθλητής του πόνου σταυρώθηκε, για να φωτίσει ολόκληρη την ανθρωπότητα με την ύστατη επίκλησή Του «Πάτερ προς Σε παραδίδω το πνεύμα μου».
Και ανέστη εκ νεκρών, για να φέρει στην άβυσσο των μνημάτων το αιώνιο φως της ζωής και να κάνει τον άνθρωπο ικανό ν’ αγκαλιάσει το σύμπαν. Απ’ τον τάφο Του ξεπήδησε η αθανασία του Θείου Λόγου για να αστραποβολεί πάντα μ’ όλα τα άχραντα σύμβολα του μαρτυρίου του.
Πλημμυρισμένοι από βαθειά συγκίνηση οι ποιητές μας, τραγουδούν και ψέλνουν την Ανάσταση, εκφράζοντας τη βαθύτερη ψυχική δύναμη τους. Με Θείο λυρισμό δίνουν υπέροχες εικόνες και υμνούν το μεγάλο θαύμα.
Όλοι μας μέσα στην ευωδιασμένη γαλήνη της ανοιξιάτικης νύχτας, παρακολουθούμε ευλαβικά το θείο δράμα. Ο μεγάλος Διδάσκαλος, ο γλυκύτατος Ναζωραίος βαδίζει προς το Γολγοθά περιφρονημένος από τον αχάριστο λαό που μέχρι την τελευταία στιγμή τόσο πολύ είχε ευεργετήσει. Ο Ιούδας τον προδίδει, ο Πέτρος τον απαρνιέται κι όλοι Τον αγνοούν. Δοκιμάζει την πίκρα της ανθρώπινης αχαριστίας, τη θλίψη της προδοσίας την κακία της απιστίας.
Το θέμα της αχαριστίας των ανθρώπων αποκτάει επικαιρότητα από την ανάμνηση του Θείου Πάθους. Ο Ευεργετούμενος σχεδόν κατά κανόνα, ανταποδίδει αγνωμοσύνη, θλίψη, πικρία. Η ζωή μας είναι μια συνεχής πάλη ανάμεσα σε αχαριστίες, πικρίες και θλίψεις, μια διαρκής μάχη με επικίνδυνα τέρατα και σκιάχτρα, που δεν χάνονται από μπροστά μας.
Μόνο η Χριστιανική μακροθυμία, η απέραντη αγάπη, η συνεχή ανοχή και η ακλόνητη πίστη αποτελούν τα σωτήρια ερείσματα για την ορθή πορεία της ζωής μας, διατηρώντας αμόλυντο και διαυγές σαν κρύσταλλο το νερό των πηγών μας. Να υπομείνουμε με καρτερία και δύναμη. Θα νικήσει και θα ακουσθεί μια μέρα εκείνος που θα σιωπήσει περισσότερο και θ’ αντιμετωπίσει με περισσότερη εγκράτεια την αχαριστία, τη συκοφαντία και την περιφρόνηση για να μιλήσουν μέσα του πιο δυνατά και πιο επίσημα οι αιώνιες φωνές της αγάπης, της ελπίδας, της αλήθειας και της ευγνωμοσύνης.
Ζωντανό και υψηλό παράδειγμα είναι ο Εσταυρωμένος: Αγαπά τον παραπλανεμένο άνθρωπο, θέλει την ευτυχία του και ανεβαίνει στο Γολγοθά για τη σωτηρία του. Από κει με τον ιδρώτα της μεγάλης αγωνίας και το θείο αίμα των πληγών του εκπληρώνει το έσχατο χρέος για την αλήθεια την αγάπη και τη δικαιοσύνη όλου του κόσμου.
Είναι μια στιγμή μοναδική στη ζωή του ανθρώπου, η νύχτα η αποψινή η φωταυγής την οποία αξιούμεθα να πανηγυρίζουμε. Δε φαίνεται να υπάρχει άλλο σημείο επάνω στη ζωή των ανθρώπων, που να φθάνει στο νόημα της αποψινής βραδιάς, το ύψος και τη δύναμη και το μεγαλείο αυτής της λαμπράς πανήγυρης. Γιατί η Ανάσταση του Θεανθρώπου, ο θρίαμβος επί της φθοράς του θανάτου, η τριήμερη έγερση του θριαμβευτή, τότε δεν υπάρχει άλλη στιγμή πιο υψηλή επάνω στον Πλανήτη. Εάν αναζητήσουμε μια λέξη η οποία να περικλείει το αποψινό μυστήριο είναι νομίζω η λέξη ΦΩΣ.
Όταν αρχίζει η ακολουθία της Ανάστασης, ο Ιερουργός λέγει «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου Φωτός». Κι όταν προχωρήσουμε με τον υπέροχον ασματικό κανόνα του Ιωάννη Δαμασκηνού, κορυφώνεται ο Ύμνος με το τροπάριο «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός». Και στην συνέχεια στο Ευαγγέλιο ο Ιωάννης αναφέρει την περίφημη εξαγγελία «Εν αυτω ζωή ήν και η ζωή ήν το φως των ανθρώπων». Αλλά και κάθε βράδυ ψάλλουμε «Φως ιλαρόν αγίας δόξης Ιησού Χριστού». Και κάθε πρωί στην πρώτη ώρα λέμε «Χριστέ το φως το αληθινό, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπο ερχόμενο στον κόσμο».
Αυτή τη μοναδική εμπειρία του Φωτός εκφράζουν στη συνέχεια των αιώνων όλοι οι εμπνευσμένοι ποιητές και υμνογράφοι, όπως ο Συμεών ο νέος Θεολόγος που ομολογεί «Μεταλαμβάνω του φωτός, μετέχω και της δόξης και λάμπει μου το πρόσωπο». Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης έγραφε «να μαρτυρήσουμε και ημείς περί του φωτός». Το Φως που γνωρίσαμε το μοναδικό, που το γευθήκαμε, που το αισθανθήκαμε που νοιώσαμε τη γλυκύτητά του και την κοσμοσωτήρια δυναμικότητά του. Αυτό το φως το Θεϊκό, το οποίο μετά τα μέσα του εικοστού αιώνα εξακολουθεί να είναι άγνωστο όχι μόνο στους Πάρθους και τους Μαύρους, αλλά πιο πολύ στους λευκούς και σε αρκετό βαθμό και σε μας τους τόσο λευκούς τους Έλληνες. Αυτό το Φως που μένει ακόμα δυστυχώς «υπό μόδιον» πρέπει να το εξαγγείλουμε, όχι τόσο με λόγια, όσο με το να αναφθεί μέσα μας το Φως που ακτινοβολεί τις λαμπηδόνες τις μεγάλες και φωταυγείς.
Επομένως αυτό είναι η απάντηση στα όσα μας δίνει ο Κύριος. Να εξαγγείλουμε και μεις με τη ζωή μας, με τη φωτεινή παρουσία μας το Φως που ήλθε, το Φως που εξανέτειλε εκ του κενού τάφου, το Φως που σκόρπισε τα σκότη και έφερε μια καινούρια πραγματικότητα, μια Βασιλεία χάριτος και αλήθειας. Το χρέος των μαθητών του Χριστού, που Τον συνοδεύουν στο Σταυρό δι’ όλης της ζωής τους, είναι ακριβώς να μαρτυρούν περί του Φωτός.
Αυτό που μας είπε σήμερα το προοίμιο του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, αυτό είναι το χρέος μας. Δεν είναι χρέος κουραστικό, είναι χρέος που αυξάνει τη χαρά κάθε μέρας. Δίνει αληθινό νόημα στην ύπαρξή μας επι της γης, μας χαρίζει μια ουσιαστική αποστολή.
Ας γίνει η ζωή μας μια εξαγγελία του φωτός του μοναδικού φωτός. Η κάθε στιγμή μας, η κάθε αναπνοή μας, ο κάθε στοχασμός μας, η κάθε λέξη μας, η κάθε απασχόλησή μας, το κάθε διακόνημα, το κάθε βήμα μας να είναι μαρτυρία περι του φωτός.
Δεν είναι σχήμα λόγου, είναι το μόνο νόημα της ύπαρξής μας, να μαρτυρούμε ότι υπάρχει φως πραγματικό και λυτρωτικό.
Να δείχνει η ζωή μας, ότι ήλθε ο Χριστός για μας, ήλθε το φως.
Να φανερώνει η ύπαρξή μας ότι πράγματι ανέστη η ζωή εκ του τάφου. Να είναι ολόκληρη η επίγεια πορεία μας, ένα Αληθώς Ανέστη έμπρακτο.
Το μόνο που αξίζει είναι να μετέχουμε της Ανάστασης, να γευόμεθα την Ανάσταση με ολόκληρη τη ζωή μας και να την εξαγγέλλουμε και στον πόνο μας και στη χαρά της καθημερινής πορείας μας Να εξαγγέλλουμε το μήνυμα της Ανάστασης καθημερινά, ακατάπαυστα.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ