Γράφει η Λουκρητία
Τι μου ΄μεινε απ΄ το φετινό ετήσιο πανηγύρι της Κοζάνης, γνωστό ως Νιάημερος;
Το σίγουρο είναι πως δεν μου ΄μειναν και πολλά λεφτά, καθώς, πρέπει να το ομολογήσω, πως άφησα την τσίκνα μιας ψησταριάς να με πλανέψει και να με οδηγήσει στο πρώτο άδειο τραπέζι, αποφασισμένη να γευτώ ό,τι την προκαλούσε. Αποτέλεσμα; Δέκα (10) σουβλάκια παραγγελία, που θεωρητικά δεν συνιστούν λουκούλλειο γεύμα, αλλά πληρώθηκαν ως τέτοιο! Σαράντα (40) ευρώ, παρακαλώ, ο λογαριασμός και όσο και αν ξεροκατάπινα αισθανόμουν το καλαμάκι να έχει καρφωθεί στον οισοφάγο μου. «Μάλλον θα φταίει, η φέτα τυρί που τα συνόδευε», σκέφτηκα για να βρω τον ένοχο, αλλά αισθανόμουν τύψεις γι΄ αυτό, καθώς η καημενούλα (η φέτα) ήταν τόσο λεπτή και… διαφανής που αν τη σήκωσες έβλεπες καθαρά τον απέναντι σου!
Κάπως έτσι όμως στερήθηκα εκείνες τις καλτσούλες, που μου πρόσφεραν τα 12 ζεύγη για 5 μόνο ευρώ. Και δεν θα τις… χώνευα, όπως τα σουβλάκια που ακόμα να χωνέψω (σ. σ. τα οποία σίγουρα θα μου στοιχίσουν κάτι παραπάνω διότι πρέπει να αρχίσω να τρέχω τώρα στο γυμναστήριο…) και θα ΄χα να φορώ όλο το χρόνο. Ζεύγος και μήνα θα μου πήγαινε, που λέει ο λόγος και όχι στ΄ αλήθεια βέβαια για να μην αρχίσετε τώρα εσείς και πιάνετε τη μύτη σας κάθε φορά που σας πλησιάζω.
Για να μη γκρινιάζω πάντως, χάρηκα κιόλας στο Νιάημερο. Τον κόσμο που βολτάριζε και σε σκουντούσε ή σε πατούσε, συνοδεύοντας το πάτημα του αυτό με το πιο γλυκό άγριο βλέμμα του.
Τις καταπληκτικές επιγραφές πολλών μικροπωλητών που φαίνεται πως κάποιοι τους είπαν ότι η ελληνική γλώσσα είναι πλούσια και αποφάσισαν πως όλα τα Ο και τα Ι ταιριάζουν και μπορούν να μπαίνουν παντού. Εκτός των άλλων τεράστιες χειρόγραφες γραμματοσειρές, με σκοπό να τονίσουν τα προτερήματα του προϊόντος….
Τελικά, καλά πέρασα και ας γκρινιάζω. Απλώς του χρόνου λέω να πάω φαγωμένη και οργανωμένη (μανταλάκι στη μύτη για το φόβο της τσίκνας).