Το έργο του Ιατρείου Πόνου του Μποδοσάκειου νοσοκομείου Πτολεμαΐδας στη διάγνωση και αντιμετώπιση τόσο του οξέος όσο και του χρόνιου πόνου παρουσιάστηκε στη διάρκεια των εργασιών της 3ης επιστημονικής Νοσηλευτικής ημερίδας που διοργάνωσε στις 18 Μαρτίου η Νοσηλευτική υπηρεσία του νοσοκομείου, όπου επισημάνθηκε ότι ο πόνος ήταν και συνεχίζει να αποτελεί σημαντικό πρόβλημα στη σύγχρονη κοινωνία.
«Η διάγνωση και η αντιμετώπιση τόσο του οξέος όσο και του χρόνιου πόνου είναι επιτακτική ανάγκη και δείκτης εξέλιξης μιας σύγχρονα αναπτυσσόμενης κοινωνίας», υπογράμμισε στην ομιλία της η διευθύντρια του αναισθησιολογικού και υπεύθυνη του Ιατρείου Πόνου του Μποδοσάκειου Αιμιλία Τσαμήτρου και τόνισε ότι η ανακούφιση από τον πόνο είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα και κανείς δεν πρέπει να ζει με πόνο. Ιδιαίτερα που ο χρόνιος πόνος θεωρείται αυτόνομη και ανεξάρτητη νοσολογική οντότητα, βασανίζει εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη μας και επιφέρει σοβαρές κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις.
Σημείωσε μάλιστα ότι στην Ευρώπη 1 στους 5 ενήλικες υποφέρουν από χρόνιο πόνο καλοήθους ή μη αιτιολογίας για 7 χρόνια, ενώ ένα 25% υποφέρει για περισσότερο από 20 χρόνια. Σύμφωνα μάλιστα με στοιχεία ευρωπαϊκής μελέτης του 2004, υπολογίζεται ότι το οικονομικό κόστος του χρόνιου πόνου βρίσκεται στο επίπεδο με εκείνο του καρκίνου και των καρδιαγγειακών νοσημάτων.
Η κ. Τσαμήτρου ανέφερε ακόμη ότι η Ιατρική κοινότητα προκειμένου να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του πόνου και να θέσει αρχές για την αποτελεσματική αντιμετώπισή του, ίδρυσε το 1975 τη Διεθνή Ένωση Μελέτης του Πόνου (IASP : International Association for the Study of Pain) η οποία αριθμεί 18.000 μέλη και την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Τμημάτων της ΙASP (EFIC: European Federation of IASP Chapters), στην οποία συμμετέχουν 30 ευρωπαϊκές εταιρείες πόνου.
Στη χώρα μας ιδρύθηκε το 1994 η Ελληνική Εταιρία Αλγολογίας η οποία αριθμεί σήμερα 650 μέλη, κυρίως αναισθησιολόγους (75%) η οποία συμμετέχει ως ομότιμο μέλος στις αντίστοιχες παγκόσμιες και ευρωπαϊκές οργανώσεις. Στην Ελλάδα λειτουργούν σήμερα 45 ιατρεία πόνου σε δημόσια νοσοκομεία (ΕΣΥ, πανεπιστήμιο, ΙΚΑ, στρατιωτικά νοσοκομεία), τα οποία αποτελούν μονάδες που υπάγονται στα αναισθησιολογικά τμήματα, η δε απασχόληση των αναισθησιολόγων σε αυτά είναι μη αμειβόμενη.
Μιλώντας ειδικότερα για το Ιατρείο Πόνου του “Μποδοσάκειου” είπε ότι άρχισε να λειτουργεί σαν τακτικό εξωτερικό ιατρείο από το 1998 και μετά από μία κάμψη που σημείωσε μέσα στο χρόνο άρχισε να επαναλειτουργεί σε τακτική βάση από τον Μάιο του 2010. Τα περιστατικά που αντιμετωπίστηκαν με κακοήθη χρόνιο πόνο με ή χωρίς μεταστάσεις καρκινοπαθών από 18 το 1998 ανήλθαν σε 52 το 2010 και σε 10 τους πρώτους 2,5 μήνες του 2011. Με κεφαλγία από ένα το 1998 το 2010 έφθασαν στα 3 και στα 4 στους πρώτους μήνες του χρόνου που διανύουμε.
Με Νευραλγία τριδύμου το ’98 αντιμετωπίστηκαν 11 περιστατικά και 4 το 2010, με Μεθερπητική νευραλγία ήδη στις αρχές του 11 αντιμετωπίστηκαν 4 περιστατικά, 8 περιστατικά με Νευραλγία κροταφικού μέσα στο 2010. Την ίδια χρονιά στα 12 ανήλθαν τα περιστατικά με Οσφυαλγία-οσφυϊκή ριζίτιδα, στα 10 τα περιστατικά με Αντανακλαστική συμπαθητική δυστροφία άνω ή κάτω άκρων και στα 22 τα περιστατικά με Νευροπάθεια άνω ή κάτω άκρων διαβητικής ή μη αιτιολογίας.
Η υπεύθυνη του Ιατρείου Πόνου δεν παρέλειψε να εξάρει τη συμβολή των νοσηλευτών που στελεχώνουν το Ιατρείο καθώς και του αναισθησιολόγου του Σάββα Γιασσά, επισημαίνοντας και τον καθοριστικό τους ρόλο στην ανακούφιση των πασχόντων.
Ρόη ΒΑΣΒΑΤΕΚΗ