Του Ανδρέα Καλαϊτσίδη
Δημοτικού Συμβούλου
Η ανανέωση είναι ανάγκη. Φυσική και διανοητική. Κοινωνική και πολιτική, επιχειρηματική και αισθητική. Προσωπική και συλλογική, Υπόθεση ζωής, κόντρα στη φθορά και το θάνατο. Είναι ιδεολογική θέση.
Η ανανέωση είναι ζωηρή, γόνιμη, δροσερή, ασυγκράτητη, κυριαρχική. Καυτή ανάσα. Καταστροφική και δημιουργική. Αντιφατική.
Τούτες τις πονηρές μέρες, όλοι αναφέρονται στους νέους και το νέο που θα φέρουν. Πονηροί πολιτευτές εκθειάζουν το νέο και τη νεολαία, μεσήλικες θεωρούν ότι εκφράζουν το νέο και τις νέες αντιλήψεις.
Έτσι κι εγώ, ένιωσα την ανάγκη να γράψω δυο λόγια για τη γενιά μου που τόσο βάλλεται. Αποφάσισα να λοξοδρομήσω, να πάω κόντρα σο ρεύμα. Να μιλήσω για τη γενιά μου θέλω.
Για τους μεσήλικες και ηλικιωμένους. Για τους -άντα και τους –ήντα. Γι αυτούς που πάλεψαν, μόχθησαν, εργάστηκαν, αγωνίστηκαν, έφτιαξαν τη ζωή τους. Γι αυτούς που η ανανέωση τους έχει -και ορθά- απέναντι. Γι αυτούς που οι νέοι πρέπει να ξεπεράσουν αν θέλουν να φτιάξουν το δικό τους κόσμο. Γι αυτούς που είναι σήμερα στα πράγματα. Γι αυτούς που είναι καθεστώς και θέτουν τους κανόνες.
Στο όνομα αυτών θέλω να μιλήσω. Αυτούς να υπερασπιστώ επιθυμώ. Και δεν το κάνω από ιδιοτέλεια, γιατί έτσι υπερασπίζομαι τον εαυτό μου, τη γενιά μου και τα κεκτημένα μας. Το κάνω γιατί βαρέθηκα, όχι τους μικρούς αλλά τους μεγάλους υποκριτές και μπαγαπόντηδες. Βαρέθηκα τους ψεύτικους λόγους υπέρ των νέων και της νεολαίας. Σιχάθηκα τα λιβανίσματα για το νέο που έρχεται. Για το νέο που εκ των πραγμάτων και a priori είναι καλύτερο. Απηύδησα με τους «φιλιππικούς» κατά των μεγάλων που εκστομίζονται συνήθως από μεγάλους σε ηλικία ψευδοπροφήτες.
Υπάρχουν κάποιοι μεσήλικες ή ηλικιωμένοι που νομίζουν ότι αν κολακέψουν το νέο και τους νέους, γίνονται και οι ίδιοι κομμάτι της ανανέωσης. Θεωρούν ότι όσο περισσότερο υπερθεματίζουν για το μέλλον, βρίσκουν και οι ίδιοι θέση σ’ αυτό. Μπαίνουν στο κάδρο.. Πιστεύουν ότι μιλώντας για το αύριο μπορεί να το καθοδηγήσουν. Να γίνουν αποδεκτοί από τη νέα τάξη πραγμάτων. Στην πλειονότητά τους είναι ιδιοτελείς. Νομίζουν ότι έτσι θα τα έχουν καλά με τους νέους και δεν θα γευτούν την οργή τους. Να τους εκμεταλλευτούν θέλουν !
2. Οι αποτυχημένοι της νιότης :
Συνήθως, όσοι με φλογερό ενθουσιασμό υπερασπίζονται τους νέους να διαβούν, είναι τις περισσότερες φορές αυτοί που νιώθουν ξοφλημένοι. Οι πλέον φανατικοί κήρυκες του μέλλοντος είναι συνήθως οι αποτυχημένοι του παρελθόντος, Αυτοί που παρότι έχουν τα χρονάκια τους, έχασαν το χρόνο της νιότης ή τον έζησαν με τρόπο που σήμερα νιώθουν ενοχές.
Αυτοί δεν με αφορούν. Ας τα βρουν με τον εαυτό τους. Ας χύσουν δάκρυα μετανοίας γι αυτά που δεν έζησαν. Και ας προσέξουν, επειδή το πιθανότερο είναι να μη ζήσουν ούτε το αύριο.
Οι απόντες και οι απέχοντες δεν με ενδιαφέρουν. Θέλω να ιστορήσω γι αυτούς που έζησαν. Γι αυτούς που συμμετείχαν ακόμη κι αν δεν κέρδισαν τα στοιχήματα που έβαλαν. Γι αυτούς που πίστεψαν πως θα αλλάζαμε όχι μόνο τη χώρα αλλά και τον κόσμο όλο.
Για τους παρόντες του χτες. Για τους δημιουργούς του τώρα. Γι αυτούς και τη σχέση τους με το νέο, τους νέους και την ανανέωση γράφω.
3. Το «καθεστώς» μας… :
Ναι, είμαστε ώριμοι, έμπειροι, φτιαγμένοι. Είμαστε το «καθεστώς» που πρέπει να ανατραπεί για να δημιουργηθεί το νέο, πάλι, καθεστώς.
Στο αύριο των νέων, στο δικό τους κόσμο, στο δικό τους παράδεισο – ή κόλαση – έχουμε και εμείς πολλά να καταθέσουμε. Έχουμε πάνω απ΄ όλα τη μνήμη μας. Αυτή δεν τους τη χαρίζουμε, σ΄ αυτήν είναι γραμμένη η ύπαρξή μας.
Στο παρελθόν μας υπάρχουν ζωντανοί και νεκροί που πορευτήκαμε μαζί τους… Στη μεταπολίτευση. Τότε που πολλούς από εμάς, ένας ηγέτης ξεσήκωσε τη νεανική μας φαντασία και με ορμή μπήκαμε στα πράγματα ή, καλύτερα, τα πήραμε στα χέρια μας.
Το «καθεστώς» μας δεν μας χαρίστηκε. Το κατακτήσαμε. Οι περισσότεροι το καταφέραμε χωρίς να πατήσουμε επί πτωμάτων. Πολλές φορές περίσσεψε ο σεβασμός μας για τους προηγούμενους και η αγάπη για τους ερχόμενους. Φέραμε τη ζωή μας μέχρι εδώ,, έχοντας καταβάλλει πολλά ένσημα σε κώδικες αξιών και αρχών που υπήρχαν πριν από μας και έχουν μια διαχρονικότητα.
Το «καθεστώς» μας δεν είναι και τόσο σιδερένιο, σκληρό και απαγορευτικό για τους ερχόμενους. Το «καθεστώς» μας είχε και έχει πρόσωπο. Είναι αναγνωρίσιμο. Πολλές φορές νιώθω ότι το «καθεστώς» μας είναι καλύτερο από το «μέλλον» που μας επιφυλάσσουν ή σχεδιάζουν για τους εαυτούς τους οι ερχόμενοι. Ο ψηφιακός, εικονικός, ο πλανητικός, ο αποστειρωμένος νέος κόσμος είναι καλοδεχούμενος. Μόνο που για να τα καταφέρουν όσοι ονειρεύονται τις νέες πραγματικότητες, χρειάζονται χρώμα. Το χρώμα του αίματος. Αυτό που συνοδεύει κάθε γέννα. Και δόξα τω Θεώ, εμείς οι παλιοί, οι ώριμοι, οι μεγαλύτεροι, έχουμε ακόμη αρκετό για να διαθέσουμε ή να μεταγγίσουμε. Και πολλές δυνάμεις να σπαταλήσουμε για να μην είναι γκρίζος ο νέος κόσμος.
Οι νέοι μπορούν να γίνουν οι πειρατές του μέλλοντος. Δικαίωμά τους. Έχουν κάθε δικαίωμα να πιστεύουν και να προσπαθήσουν. Έχουμε όμως κι εμείς δικαίωμα να τους «υποδείξουμε» πως πρέπει να κόψουν τον ομφάλιο λώρο χωρίς να κινδυνέψουν να πεθάνουν.
Έχουν το δικαίωμα στην ανυπακοή και έχουμε το δικαίωμα στη συμβουλή. Έχουν το δικαίωμα να γεννηθούν και έχουμε το δικαίωμα να πεθάνουμε όπως θέλουμε. Το νέο μπορεί να έλθει με τη συναίνεσή μας ή τη διαφωνία μας. Γνωρίζουμε ότι, θέλουμε δε θέλουμε, θα έλθει. Έτσι γίνεται πάντα. Απλώς μπορούμε να κάνουμε τον τοκετό πιο ανώδυνο ή να τον δυσκολέψουμε. Παρθενογενέσεις και καισαρικές, στην πολιτική, δεν έχουν μέχρι σήμερα καταγραφεί…
Το μόνο που δεν μπορούμε να αποφύγουμε είναι οι σπασμοί. Και οι λυγμοί που τους συνοδεύουν…
Μπορεί το μέλλον να έχει όνομα ή να είναι αγνώστου πατρός, Αυτονόητο είναι ότι δεν μπορούμε, πριν από τη γέννα, να αποφύγουμε τη σύλληψη η οποία δεν μπορεί να είναι άμωμος. Γι αυτό και η όποια σύλληψη και γέννηση του νέου, θα έχει κάτι από τις γενετικές μας πολιτικές καταβολές. Η όποια αναγέννηση υπάρξει δεν μπορεί παρά να μας περιέχει.
4. Στο δια ταύτα… :
Καλόν είναι πάντως, σε κάθε περίπτωση εμείς οι μεγάλοι να μη φοβόμαστε τους αρνητές μας. Να τους παραχωρήσουμε το αύριο. Όχι, λάθος : Να τους αφήσουμε να το κατακτήσουν με τον τρόπο που θέλουν ή που νομίζουν ότι μπορούν.
Τέλος, δε θα μπορούσα να μη γράψω και δυο λόγια για τα δημοτικά πράγματα έτσι όπως διαμορφώνονται, κατά τη γνώμη μου, αυτή την περίοδο.
Εξαρτημένοι – ανεξάρτητοι. Χρισμένοι – άχριστοι ! Άλλοι πάλι, που μέχρι χθες κατέθεταν αιτήσεις υποψηφιότητας στο κόμμα για να είναι οι εκλεκτοί και οι στηριζόμενοι, σήμερα το «παίζουν» ελεύθεροι και αυτόνομοι. Ο φαρισαϊσμός στο μεγαλείο του ! Μερικοί ποντάρουν σε… λωτοφάγους…
Τόσο πολύ υποτιμούν την κρίση των πολιτών ;