Του Χρήστου Κατσίνα
Νεφρολόγου
Αντιπρόεδρου της Ένωσης Νοσοκομειακών
Γιατρών
Δυτ. Μακεδονίας
Υποψήφιου Βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Κοζάνης
Ένα κοινωνικό κράτος δικαίου , εάν θέλει πραγματικά να είναι τέτοιο, και όχι μόνο να θεωρείται, θα πρέπει εκτός των άλλων να παρέχει ολοκληρωμένη και αποτελεσματική δημόσια περίθαλψη. Είναι επίσης γνωστό και αποδεκτό από όλους ότι ένα τέτοιο σύστημα για να λειτουργήσει θα πρέπει να υπάρχει η κατάλληλη χρηματοδότηση. Γιατί ένα τέτοιο σύστημα στοιχίζει και έτσι θεωρείται από τους κρατούντες σαν οικονομικά επιζήμιο.
Το ΕΣΥ αποτέλεσε αναμφισβήτητα μία από τις μεγαλύτερες κοινωνικές κατακτήσεις της χώρας μας. Σύντομα όμως μετά την εφαρμογή του και όταν έγινε αντιληπτό από τα κόμματα εξουσίας, καταρχήν από το ΠΑΣΟΚ , ιδιαίτερα στην 8ετία διακυβέρνησης Σημίτη, καθώς και από την Ν.Δ. τα τελευταία χρόνια ,ότι η εφαρμογή ενός τέτοιου συστήματος κοστίζει άρχισε η ανατροπή του. Σταδιακά ξεκινώντας από τον υπουργό Υγείας Αλέκου Παπαδόπουλου, άρχισε η αναθεώρηση βασικών αρχών που προέβλεπε ο ιδρυτικός νόμος, με παράλληλη ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα που πλέον έφθασε σε ύψη δυσθεώρητα επί κυβερνήσεων της Ν.Δ.. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι με σήμερα η ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα που σύμφωνα με μελέτες τείνει να ξεπεράσει το 50% εις βάρος βέβαια του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν δημιουργηθεί μεγάλοι όμιλοι που αγοράζουν όλες τις ιδιωτικές κλινικές και αναπτύσσουν ιατρικά κέντρα μεγαθήρια. Δεν είναι τυχαίο ότι πιέζουν για να περάσει η πρωτοβάθμια περίθαλψη υγείας στα χέρια ιδιωτών για να υπάρχει , λέει, μεγαλύτερη οικονομία. Και όλα αυτά σε βάρος του δημόσιου τομέα υγείας που καθημερινά εξευτελίζεται και συρρικνώνεται. Τι σημαίνει αυτό για τον κοινό πολίτη; Ότι για να μπορέσει να βρει λύση στα προβλήματα υγείας που τον απασχολούν θα πρέπει να βάζει όλο και πιο βαθειά το χέρι στην τσέπη. Δεν είναι τυχαίο ότι η αξιοπιστία του δημόσιου συστήματος υγείας τα τελευταία χρόνια κατρακυλά όλο και περισσότερο στις κλίμακες αξιολόγησης διεθνών ερευνητικών ινστιτούτων. Τείνουμε να πιάσουμε πάτο και να φθάσουμε σε επίπεδο τριτοκοσμικών χωρών. Οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία που ανέρχονται στο 5% του ΑΕΠ είναι οι χαμηλότερες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σχεδόν το μισό των άλλων χωρών
Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της αποδυνάμωσης των νοσοκομείων από νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό καθώς και ανανέωσης της υλικοτεχνικής υποδομής. Εδώ και χρόνια εξαγγέλλονται κατά χιλιάδες προσλήψεις νοσηλευτών και γιατρών από τους υπουργούς Υγείας χωρίς όμως ποτέ να εγγράφεται στον προϋπολογισμό το αντίστοιχο κονδύλιο. Υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα.
Και η κοινωνία τι κάνει σε όλα αυτά. Δυστυχώς τίποτε. Όλοι θεωρούμε ότι τα προβλήματα υγείας δεν θα μας απασχολήσουν ποτέ ή θα απασχολήσουν όλους τους άλλους. Και όταν χρειασθεί να νοσηλευτούμε σε ένα Νοσοκομείο τότε αντιλαμβανόμαστε τη γύμνια του συστήματος. Η κατά καιρούς συλλογή υπογραφών για κάποιο αποσπασματικό πρόβλημα, μάλλον επιβεβαιώνει τον κανόνα παρά τον εξαιρεί. Βέβαια μεγάλο μέρος ευθύνης φέρουν και οι αρχές τοπικής αυτοδιοίκησης που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για τέτοιου είδους προβλήματα, είτε για να ενημερωθούν από τους γιατρούς ή τις διοικήσεις των Νοσοκομείων, οι οποίες βέβαια είναι διορισμένες από την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά πιστεύω ότι είναι γνώστες του προβλήματος.
Και οι γιατροί θα αναρωτηθεί κάποιος , αυτοί δεν φέρουν ευθύνη; Βεβαίως και φέρουν, καθόσον λειτουργούν σε ένα σύστημα που συνεχώς υποβαθμίζεται και δεν αντιδρούν μαζικά. Είναι γνωστό σε όλους ότι οι αμοιβές γιατρών έχουν μείνει καθηλωμένοι εδώ και 8 περίπου χρόνια και επί πλέον ένα μεγάλο μέρος των αμοιβών καλύπτεται από τις εφημερίες που υποχρεώνουν όλους μας και ειδικά τους γιατρούς των επαρχιακών νοσοκομείων σε εφημερίες 15 και 20 ημέρες τον μήνα με εξαντλητικά ωράρια, παρόλο που η Ευρωπαϊκή Ένωση προβλέπει 48 ώρες εργασία την εβδομάδα μαζί με τις εφημερίες. Ένα μέρος των γιατρών και είναι γνωστό και κοινά αποδεκτό ότι έχει βρει τη λύση στο λεγόμενο ¨φακελάκι¨ για συμπλήρωμα των αμοιβών. Ένα άλλο μεγάλο μέρος των γιατρών έχει βαρεθεί την αναξιοπιστία της ηγεσίας του Υπουργείου Υγείας , αλλά και πολλές φορές των ίδιων των δικών μας συνδικαλιστών, οι οποίοι στο όνομα του κομματικού συμφέροντος αλλά καμιά φορά και του προσωπικού ξεπουλάν τους αγώνες των εργαζομένων. Μένουν έτσι κάποιοι λίγοι να προσπαθούν σαν Δον Κιχώτες να παλεύουν για πράγματα που είναι δύσκολο να αλλάξουν.
Η ΛΥΣΗ. Αν αναγνωρίσουμε το πρόβλημα και συνειδητοποιήσουμε ότι ένα δημόσιο σύστημα υγείας σωστά οργανωμένο και αναπτυγμένο είναι προς το συμφέρον όλων , τότε ίσως μπορέσουμε να αντισταθούμε και να πιέσουμε προς όλες τις κατευθύνσεις. Δύσκολο μεν , αλλά όχι αδύνατο.