Του παπαδάσκαλου
Κωνσταντίνου Ι. Κώστα
Αν ο γάμος για κάθε ζεύγος νεονύμφων αποτελεί, για τη συζυγική πλέον μετά την ευλογία ζωή και την οικογενειακή που έπεται, ιστορικό σταθμό, με πνευματική και κοινωνική διάσταση ουσιαστικής κοινωνίας ζωής και αντιμετάδοσης κοινών βιωμάτων και αγαθών, ο γάμος των νεόνυμφων πλέον Γεωργίου Φ. από την Ποντοκώμη και Σοφίας Γκ. εγγόνι της Σκούλιαρης, που έγινε στη Σκούλιαρη, δίνει το στίγμα της χαράς και της έκπληξης εκτός από το ζεύγος και στην Ενορία – Κοινότητα.
Πράγματι, ο γάμος που τελέσαμε την Κυριακή, 28 Αυγούστου 2011, στον Ι. Ενοριακό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη Σκούλιαρη, σε υψόμετρο 1.000 μ., είναι ο πρώτος γάμος, που τελείται στη Σκούλιαρη μετά από 35 ολόκληρα χρόνια παύσης τέλεσης του Μυστηρίου λόγω της σταδιακής εγκατάλειψης του χωριού, μετά και την πυρπόλησή του από τα στρατεύματα Κατοχής το 1943, οπότε οι κάτοικοι οδηγήθηκαν σε αναγκαστική εξωτερική μετανάστευση (Γερμανία) αλλά και σε εσωτερική (Βελβεντό, Βέροια και αλλού).
Η χαρά μαζί με τη συγκίνηση στα πρόσωπα των μεγαλυτέρων, που είδαν να ζωντανεύουν ξανά μνήμες αλησμόνητες, τότε που το χωριό, στο κοινωνικό-χωροταξικό πλαίσιο της εποχής, έσφυζε από ζωή με τα ξεφωνητά των παιδιών, το σχολείο, τα βαφτίσια, τους αρραβώνες, τους γάμους και τις χαρές, όλα μέσα από σκληρή εργασία και λιτή ζωή, που καλλιεργούσαν φρόνημα νηπτικού ήθους και ελληνικής λεβεντιάς, ήταν φανερή. Στον Ι. Ναό υπάρχουν σήμερα, μέσα σε γυάλινη προθήκη, τα δυο ασημένια στέφανα γάμου, με τα οποία στεφανώνονταν τότε όλοι οι νέοι.
Το γαμήλιο γεύμα και γλέντι που έγινε στο καταπράσινο προαύλιο της εκκλησιάς θύμισε εποχές του συλλογικού βίου, που ακολουθούσε την ευχαριστιακή τράπεζα, τότε που λαϊκές συνάξεις στον αύλειο χώρο του Ναού χωρούσαν την οικουμένη όλη, γιατί κοινωνούσαν-χωρούσαν το Θεό, και οι μουσικές της ορχήστρας με τις ηπειρώτικες και ποντιακές μελωδίες και τους κυκλωτικούς χορούς, σύνθεση μουσικής τελειότητας δύο γεωγραφικά μακρινών πολιτισμών, όχι όμως κλειστών, αντίπαλων και ανταγωνιστικών, αλλά συνθετικά ταυτόσημων στο κοινό βίωμα συλλογικότητας, επιβεβαίωναν για μια ακόμα φορά τη σαββοπουλική ρήση για την ορμητική ωσάν ποταμούς ελευθερία: κι άλλο τόσο ελεύθεροι (οι χοροί) σαν ποταμούς… των Ελλήνων οι Κοινότητες (μέσα από Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες περνούν και) φτιάχνουν άλλον γαλαξία…
Ευχηθήκαμε στο ζεύγος να τους πληθαίνει ο Θεός τα αγαθά (πνευματικά και υλικά) στην κοινή πια συζυγική και οικογενειακή ζωή τους, να έχουν αυτάρκεια αλλά και περίσσια από αυτά, ώστε να μεταδίδουν απλόχερα, φυσικά και αθόρυβα και ‘’τοις χρείαν έχουσι’’ και να απολαύσουν ‘’τους υιούς αυτών, ως νεόφυτα ελαιών, κύκλω της τραπέζης αυτών…’’.