Ας την γνωρίσουμε, ας την αναλύσουμε, ας την κρίνουμε…
Από την άνοιξη του 1943 και ενώ η Ελλάδα ευρίσκετο υπό την κατοχήν η Αριστερά διεξήγαγε τον πλέον σκληρό και εξοντωτικό πόλεμο κατά του Ελληνικού στρατού που ήταν συγκεντρωμένος εις την Μέση Ανατολή.
Έπειτα από τα κομμουνιστικά κινήματα και αλλεπάλληλα κτυπήματά τους εναντίον των εθνικών μας δυνάμεων που είχαν καταφύγει εκεί, οι κομμουνιστές συγκεντρώθηκαν και φυλακίσθηκαν στην Παλαιστίνη. Αυτό βέβαια, κατόπιν διαταγής του τότε αντισυνταγματάρχη και αργότερα Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων Ελλάδος, που ήταν ως γνωστόν, ο αείμνηστος Σόλων Γκίκας.
Ο οποίος δυναμικά έβαλε σε τάξη όλα εκείνα τα κινήματα με την επιτυχή του, ιστορική επέμβαση.
Η περίοδος Μαρτίου 1943, μέχρι τον Απρίλιο του 1944 χαρακτηρίζεται σαν θλιβερή και σκοτεινή διά τους Έλληνες της Μέσης Ανατολής όπως σημειώνει στο Ημερολόγιό του ο Παν. Κανελλόπουλος.
Με αναρτημένες τις πελώριες φωτογραφίες του Πατερούλη Στάλιν, ζητούσαν τον εξοντωτικό πόλεμο κατά των Εθνικών Στρατιωτικών μας Δυνάμεων χωρίς να ενδιαφέρονται διά την μοίρα της Ελλάδος και του Ελληνικού λαού.
Εστρέφοντο με δημοσιεύσεις άρθρων στην εφημερίδα τους «Αντιφασίστας» όχι μόνον κατά του Στρατού, αλλά και κατά του νόμιμου τότε Πρωθυπουργού της Ελλάδος Εμμ. Τσουδερού.
Παράλληλα, εις το εσωτερικό της χώρας μας ξέσπασε ουσιαστικά ο σκληρότερος εμφύλιος πόλεμος μεταξύ της Κομμουνιστικής Αριστεράς και των στρατιωτικών και λαϊκών μας δυνάμεων.
Εις αυτές του τις προσπάθειες το Κ.Κ.Ε. κινήθηκε με την υπογραφή αντεθνικών συμφωνιών με την Ρωσία και τους εις τα βόρεια της Ελλάδος – Σλαύβους «διά την μετατροπή της Μακεδονίας σε ανεξάρτητη, Αυτόνομη Σοβιετική Δημοκρατία της Βαλκανικής». Και στις 20 Σεπτεμβρίου 1944 στο Μελισσοχώρι, «διά την ενίσχυση του κοινού απελευθερωτικού αγώνος» και μελλοντικής συνεργασίας τους.
Αντεθνικό ήταν και το Στρατιωτικό Συμφωνητικό που υπογράφηκε μεταξύ Γερμανών και ΕΛΑΣ την 1η Σεπτεμβρίου 1944 στο Λειβάδι, με το οποίο συμφώνησαν, ο μεν ΕΛΑΣ να μην εμποδίσει την υποχώρηση του Γερμανικού Στρατού από την Ελλάδα, οι δε Γερμανοί να παραδώσουν στον ΕΛΑΣ βαρύ οπλισμό και ανάλογο πολεμικό υλικό, διά την εξουδετέρωση των εθνικών αντιστασιακών ομάδων και των εθνικών στρατιωτικών μονάδων.
Αυτό το πολεμικό υλικό των Γερμανών και αυτό που είχαν πάρει από τους Σοβιετικούς Συμμάχους τους, χρησιμοποιήθηκε με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας της Ελλάδος κατά την περίοδο 1944 – 1949.
Η σκληρή αυτή περίοδος είχε ως συνέπεια τεράστιες καταστροφές στη χώρα, και τις δολοφονίες πολλών χιλιάδων Ελλήνων αδελφών μας. Οι συνέπειες αυτές έχουν καταγραφεί σε ειδικό στατιστικό πίνακα δια να θυμίζουν τα έργα και τις ημέρες των Ελλήνων Κομμουνιστών.
Τον Αύγουστο του 1949 ο υπερήφανος Εθνικός Στρατός επέτυχε την τελευταία του μεγάλη νίκη εις όλα τα μέτωπα των ελληνικών συνόρων κατατροπώνοντας τα στρατεύματα του Κ.Κ.Ε.
Από τότε ηρέμησε η χώρα μας και επιδόθηκε εις την ευλογημένη ανασυγκρότηση, δια την ειρηνική διαβίωση του Ελληνικού λαού.
Η ηγεσία του κομμουνισμού αναγνώρισε την ήττα του αντάρτικου στρατού, αλλά τόσο οι αντάρτες όσο και οι 28.000 μικρά Ελληνόπουλα που αρπάχθηκαν βιαίως, μεταφέρθηκαν και διασκορπίσθηκαν μέσα εις το … σιδηρούν κομμουνιστικό παραπέτασμα όπου έλαβαν την ειδική … κομμουνιστική … μόρφωση.
Η δημοκρατική Ελλάδα, κατόπιν αιτήσεώς τους, έπειτα από κάποιο χρονικό διάστημα, τους δέχθηκε σαν καλή μάνα πίσω πάλι και κάτω από την προστασία της.
Όμως αυτοί αντί να αναγνωρίσουν την συγχώρηση που τους παρείχε το κράτος και ο πολυπαθής, εξ’ αιτίας τους, λαός, άρχισαν πάλι να οργανώνονται εις παρακρατικές ομάδες και να αναπτύσσουν δράση με αξιόποινες πράξεις. Άρχισαν να αναστατώνουν την ελληνική κοινωνία, να διαυρώνουν τα θεμέλιά της που είναι η νεολαία της και να προσβάλουν και διασύρουν το κύρος της χώρας μας διεθνώς.
Παρακρατικές οργανώσεις, αντιεξουσιαστές, αναρχικοί και κάτω από την επωνυμία «Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας» συνεχίζουν εδώ και χρόνια έναν τρομοκρατικό πόλεμο με δολοφονίες, εμπρησμούς καταστημάτων και αυτοκινήτων, καταστροφές πανεπιστημιακών χώρων, επιθέσεις κατά αστυνομικών τμημάτων και στρατοπέδων.
Η τακτική αυτή αποτελεί μια νέα μορφή συμμοριτοπολέμου εντός των μεγάλων πόλεων της χώρας μας. Δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί διαφορετικά.
Αυτή η ρήξη με το νόμιμο ελληνικό κράτος είναι μια ιδεολογική ασθένεια που πρέπει να βρει ή καλλίτερα να ευρεθεί η θεραπεία της. Διά να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει πρωτίστως να διαλυθούν όλες οι παρακρατικές οργανώσεις των αντιεξουσαστών.
Διαφορετικά ενδέχεται να βιώσουμε τραγικές καταστάσεις τόσον ως κοινωνία όσο και ως έθνος.
Χρυσάνθη Νικολαΐδου – Θραψανιωτάκη
Καθηγήτρια – Φιλόλογος