Του Παναγιώτη Τσαχουρίδη
Παγκοσμίως υπάρχουν 4 κατηγορίες κρατών στο επίπεδο της οικονομίας:
1. Πλούσια κράτη με πλούσιους πολίτες (Επιτυχείς διακυβερνήσεις).
2. Φτωχά κράτη με φτωχούς πολίτες (Αποτυχημένες, ενίοτε δικτατορικές διακυβερνήσεις).
3. Πλούσια κράτη με φτωχούς πολίτες (Δικτατορικά καθεστώτα – διακυβερνήσεις).
4. Φτωχά κράτη με πλούσιους πολίτες (Ανεύθυνες – αλόγιστες διακυβερνήσεις…)
Η Ελλάδα από ιδρύσεώς της ανήκε στην 2 κατηγορία, ήταν φτωχό κράτος με φτωχούς πολίτες, πάντα συγκρινόμενο με τα υπόλοιπα κράτη της Ευρώπης.
Αυτό οφείλονταν στο γεγονός ότι η Ελλάδα διαχρονικά κυβερνούνταν από αποτυχημένες – ανίκανες – ανεύθυνες – ανεπαρκείς κυβερνήσεις, στις μεγάλες αμυντικές δαπάνες, στους συχνούς πολέμους και στις κατά καιρούς δικτατορίες.
Τα παραπάνω, είτε από μόνα τους, είτε σε συνδυασμό, είτε στο σύνολο τους συνετέλεσαν στην διατήρηση αυτής της κατάστασης (κατηγορία 2), από ιδρύσεως και έως το 1980 περίπου.
Από το 1981 και μετά με την άνοδο του Ανδρέα στην εξουσία, με την αλόγιστη υπερκοινωνική πολιτική του, η οποία ως ένα σημείο ήταν κατά ορισμένους ανεύθυνη, η Ελλάδα μεταλλάχθηκε και μεταπήδησε από φτωχό κράτος με φτωχούς πολίτες (κατηγορία 2), σε φτωχό κράτος με πλούσιους πολίτες (κατηγορία 4).
Ο τρόπος της μεταπήδησης – μετάλλαξης αυτός ήταν ανορθόδοξος, δεδομένου ότι δεν συμβάδιζε με την μέχρι τότε διεθνή κοινά αποδεκτή πρακτική των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών της δύσης.
Στην μετάλλαξη αυτή, αντί η όποια αναδιανομή του πλούτου να γίνει από τα τα υψηλά οικονομικά στρώματα στα χαμηλά όπως άλλωστε αναφέρονταν στις διακηρύξεις (κάτι που δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει), έγινε τελικά από το κράτος προς το λαό.
Αυτό δημιούργησε μια πρόσκαιρη βέβαια ευημερία στον λαό, η οποία όμως δεν πατούσε σε σταθερά πόδια, διότι δεν συνδυάστηκε με ταυτόχρονη άνοδο της εθνικής οικονομίας (πίτας), της βιομηχανίας, των επενδύσεων, της ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας κλπ.
Και το ακόμη χειρότερο, δόθηκαν από το κράτος στο λαό όχι μόνο αυτά που διέθετε ως εθνική οικονομία, αλλά και από αυτά που δεν διέθετε αφ εαυτού, αλλά από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και από τα συνεχή δάνεια…
Όταν τελικώς το 2009 επί πρωθυπουργίας του απερίγραπτου, οκνηρού και αδιάφορου Καραμανλή του νεώτερου, ο ζαμανφουτισμός σε συνδυασμό με την αλόγιστη δανειοληψία ξεπέρασε κάθε όριο και περιθώριο ανευθυνότητας, προέκυψε το σημερινό αδιέξοδο και η κατρακύλα…
Θυμάμαι την τελευταία χρονιά πριν παραδώσει τη εξουσία, όταν οι αγρότες του Μπούτα θέλοντας να τσεκάρουν την ανευθυνότητά του, βγήκαν στους δρόμους και του ζητούσαν 1 δις euro, αυτός έτσι για πλάκα τους έδωσε 500.000.000 euro, τα οποία βέβαια η Ε.Ε. μετά τα πήρε πίσω από το κράτος σαν πρόστιμο ως παρανόμως καταβληθέντα…
Αν κάποτε κληθεί ο δικαστής της ιστορίας και καθίσει στο σκαμνί αυτούς τους δυο κύριους υπαίτιους πρωθυπουργούς και τους ζητήσει να απολογηθούν, νομίζω ότι θα δυσκολευτούν πολύ για να δικαιολογήσουν τα πεπραγμένα τους.
Ο μόνος που θα μπορέσει να αποσπάσει κάποια σοβαρά ελαφρυντικά, ίσως είναι ο Ανδρέας.
Αυτός τουλάχιστον μπορεί να επικαλεστεί ότι, ότι έκανε το έκανε εν γνώσει του για να ανεβάσει το βιοτικό επίπεδο του φτωχού και ταλαίπωρου πολίτη, χωρίς σε καμία περίπτωση να υπερβεί την κόκκινη γραμμή του χρέους (στο 100%).
Για τον έτερο των υπευθύνων, Καραμανλή τον νεώτερο, όσο και αν προσπαθήσει κανείς δεν θα μπορέσει να του βρει ελαφρυντικά… Ίσως να γινόταν αποδεκτή η εκδοχή δεν κατάλαβε τι συνέβη, και αυτό γιατί στις λιγοστές φορές που την είδαμε σε στιγμιαία πλάνα στα ορεινά της βουλής τον είδαμε να γελάει σαν τον παλιό καλό καιρό, χωρίς να έχει συναίσθηση του τόπου και του χρόνου…
Η άτσαλη αυτή μετάλλαξη του λαού μας από την 2 κατηγορία στην 4, δημιούργησε διάφορα φαινόμενα στην καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη.
Όλοι μας έτυχε να παρατηρήσουμε τους ξένους τουρίστες το καλοκαίρι στην Ελλάδα, όταν παραγγέλλουν στις ταβέρνες, ή όταν ψωνίζουν στα σούπερ μάρκετ οπωρολαχανικά, πόσο λιτοί είναι.
Στις ταβέρνες παραγγέλλουν μια σαλάτα χωριάτικη και τρώει όλη η οικογένεια από κοινού, στα δε σούπερ μάρκετ να αγοράζει τρία(3) ροδάκινα και μερικές φορές τέσσερα(4) βερίκοκα, επίσης ψάχνουν στα ψυγεία να βρουν καμιά φέτα καρπούζι με σελοφάν όπως κάνουν στην πατρίδα τους.
Αντιστοίχως ο Έλληνας παραγγέλλει στις ταβέρνες όλα τα καλά του θεού και στα σούπερ αγοράζει αντί για 2 τεμάχια, 2 κιλά και ρίχνει στο πορτμπαγκάζ και 2 καρπούζια των 10 κιλών…
Επειδή έτυχε να κάνω διακοπές πολλά χρόνια μαζί με Γερμανούς Γάλους και Ιταλούς, στις ατέρμονες συζητήσεις μας, έθετα τον προβληματισμό μου για αυτήν τους την συμπεριφορά και μου έλεγαν ότι εμείς έτσι μάθαμε και έτσι λειτουργούμε στις κοινωνίες μας.
Δεν μπορούσαμε όμως να εξηγήσουμε την εκ διαμέτρου αντίθετη και σπάταλη δική μας συμπεριφορά με λογικά επιχειρήματα, για διευκόλυνση όμως των συζητήσεων μας δεχθήκαμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο «το Ελληνικό θαύμα».
Επειδή με πολλούς από αυτούς έχω συχνή τηλεφωνική επικοινωνία, πριν 6 μήνες περίπου, όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός περιφέρονταν στα συνεχή του ταξίδια ανά την Ευρώπη εκλιπαρώντας να μας βοηθήσουν για να μη κάνουμε στάση πληρωμών και πτωχεύσουμε, δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον φίλο μου τον Γερμανό, ο οποίος μου εξήγησε τα ανεξήγητα λύθηκε πλέον το φαινόμενο της Ελλάδας, σχετικά με το «Ελληνικό θαύμα».
Μου είπε λοιπόν ότι τελικά όλοι οι διεθνούς επιπέδου οικονομολόγοι μετά από εμπεριστατωμένη πολύχρονη μελέτη των Ελληνικών δεδομένων, έλυσαν τον γρίφο του «Ελληνικού θαύματος».
Το πόρισμα τους ανέφερε ότι οι Έλληνες ζούσαν μια πλασματική ευημερία και ότι κάθονταν επάνω σε μια φούσκα στο χείλος του γκρεμού η οποία τελικά έσκασε και τώρα γκρεμοτσακίζονται…
Αυτό που ζούμε τώρα είναι το αποτέλεσμα μιας αλόγιστης και σπάταλης δημοσιονομικής πολιτικής των τελευταίων 30 χρόνων.
Οι ευθύνες επιμερίζονται σε όλους ανεξαιρέτως τους πρωθυπουργούς και τις κυβερνήσεις που είχαν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας μέχρι τώρα.
Πιστεύω όμως επίσης (για να είμαι δίκαιος), ότι κανένας έλληνας πρωθυπουργός δεν ενήργησε σκόπιμα προς την κατεύθυνση της κατρακύλας, έχουν όλοι τα ελαφρυντικά τους.
Αυτό όμως που δεν μπορώ να τους συγχωρήσω είναι η οκνηρία – νωχελικότητα – ζαμανφουτισμός…
Επίσης δεν μπορώ να δικαιολογήσω αυτή τη δύσκολη περίοδο τη Δημαγωγία πολιτικών για να προσπορίσουν όφελος κομματικό η προσωπικό… Αισθάνομαι ότι προσβάλουν βάναυσα τη νοημοσύνη μου, έστω και αν αυτά που λένε χαϊδεύουν τα αυτιά μου.
Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα δημαγωγίας που ενοχλούν το μέσο Έλληνα πολίτη είναι τα εξής:
Υπάρχει σήμερα Έλληνας πολιτικός που προτείνει στην δύσκολη αυτή οικονομική κατάσταση της χώρας το φάρμακο της «ανάπτυξης», λες και η ανάπτυξη είναι ένα εμπράγματο είδος, που δημιουργείται κατ εντολήν και αυτοστιγμής και μεταφέρεται ίσως και με φορτηγά…
Αν κάνω λάθος και τελικώς έτσι είναι, ας φέρει να ρίξει στην Ελλάδα δυο φορτηγά ανάπτυξη να λυθεί το πρόβλημα της χώρας…
Άλλοι πάλι πολιτικοί εν μέσω αυτής της δραματικής κατάστασης προτείνουν διπλασιασμό των μισθών, πρόσληψη όλων των ανέργων, διπλασιασμό των κοινωνικών δαπανών, σε νοσοκομεία, σχολεία και άλλες πολλές εύηχες ανοησίες…
Δεν βλέπουν ότι δεν τσιμπάει το ψάρι… με αποτέλεσμα να παραμένουν σε μονοψήφια ποσοστά εδώ και 80 χρόνια…
Άλλοι πάλι θέτουν ανενδοίαστα το ερώτημα στους πολίτες αν προτιμούν την ευημερία από την φτώχια… και όσοι απαντούν ότι είναι κατά της φτώχιας, προσμετρούνται αυτομάτως κατά της κυβέρνησης και υπέρ του κόμματος τους…
Υπήρχαν βεβαίως και παλαιότερα δημαγωγοί πολιτικοί, οι οποίοι όμως ξέρανε που βρίσκεται η κόκκινη γραμμή στη δημαγωγία για να γίνει αποδεκτή από το λαό, ξέρανε ότι η υπέρβαση της γραμμής φέρνει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα…
Ρίχνουν στο παχνί του λαού συνθήματα μήπως και τα καταπιεί αμάσητα, πότε λέγοντάς του ο λαός στην εξουσία, πότε επανίδρυση, πότε λεφτά υπάρχουν, πότε επανεκκίνηση, δεν καταλαβαίνουν ότι κάποτε και ο λαός θα τους πάρει χαμπάρι και θα τους πει: «βρε άντε πάτε στον… παράδεισο», να γλιτώσουμε από εσάς…
Ιούλιος 2011