Παιδιά γεννιούνται, παιδιά μεγαλώνουν, τα οποία θα παραλάβουν αύριο τη σκυτάλη της πορείας του Ελληνισμού. Από αυτά τα σημερινά παιδιά, τα σημερινά νιάτα σε μια θαυμαστή και αδιάκοπη κίνηση της ανθρωπότητας στους αιώνες, θα δημιουργηθεί ο αυριανός κόσμος, η αυριανή κοινωνία. Και η ποιότητα της κοινωνίας θα εξαρτάται από την ποιότητα των σημερινών παιδιών, διότι χωρίς ανώτερους ανθρώπους δε δημιουργούνται ανώτερες κοινωνίες.
Γι’ αυτό επιβάλλεται και πρέπει να κατανοηθεί από όλους και ιδιαίτερα τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και όλους εκείνους που ασκούν επίδραση επί των παιδιών και των εφήβων η με πραγματική στοργή αντιμετώπιση των προβλημάτων της νεανικής ηλικίας.
Τα προβλήματα της εφηβικής ηλικίας άρχισαν να μελετούνται συστηματικά από τα τέλη του 18ου αιώνα και τις αρχές του 19ου από τους ROUSSEAΝ, SIMON, IBEBESSE κά.
Το κύριο χαρακτηριστικό της εφηβικής ηλικίας η έκδηλη αλλαγή και η αιφνιδιαστική για τους γονείς εξέλιξη στη σωματική διάπλαση και στην ψυχική και διανοητική κατάσταση του εφήβου. Άλλο χαρακτηριστικό της ηλικίας είναι η σωματική ορμή που σαν το άπιαστο άλογο περιμένει τον έμπειρο να του χαλιναγωγήσει την ορμή. Η ηλικία αυτή είναι κατ’ εξοχήν ηλικία του συναισθήματος. Όσοι γνωρίζουν καλά την ψυχολογία της ηλικίας αυτής, μόνο εκείνοι μπορούν να τους συγκινούν, να δονούν την καρδιά τους, αλλά μόνο όσοι είναι φορείς ιδανικών τους κάνουν να ενσαρκώνουν τα ιδανικά αυτά, να ζουν σύμφωνα με αυτά και να τα υπερασπίζονται και να θυσιάζονται γι’ αυτά.
Από κοινωνικής πλευράς το χαρακτηριστικό της ηλικίας αυτής είναι η ένταξη του εφήβου στην κοινωνία και η ενεργός συμμετοχή στη ζωή. Σήμερα όμως οι έφηβοι αφήνονται μόνοι τους στην κοινωνία ή οδηγούνται και καθοδηγούνται από παράγοντες μη ενδεδειγμένους με αποτέλεσμα τις αποτυχίες τους στην ένταξη της κοινωνίας με δυσάρεστα αποτελέσματα. Η κρίση που διέρχεται σήμερα η οικογένεια αντί να λύσει τα προβλήματα της εφηβικής ηλικίας, τα κάνει πιο δύσκολα.
Έτσι ούτε ο δεσποτισμός του πατέρα συγχωρείται, ούτε η ανεκτικότητα της μητέρας επιτρέπεται. Όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα η κατάσταση η ένταξη του νέου στην κοινωνία και η προσαρμογή του στην κοινωνική ζωή παρουσιάζει περισσότερες από άλλοτε δυσκολίες.
Σήμερα είναι γνωστό σε όλους, πόσο σπάνιο είναι να βρεθούν άνθρωποι σταθεροί τις πεποιθήσεις τους, που να σέβονται απόλυτα την οικογενειακή, την εθνική και ορθόδοξη παράδοση. Τη στιγμή που επικρατεί στην πράξη υλιστική θεώρηση της ζωής και γίνεται οργανωμένη προσπάθεια για τη διάβρωση της κοινωνίας, της Εκκλησίας, περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι ανάγκη να θεωρηθεί η εφηβική ηλικία μεγάλη ευκαιρία για τη διαμόρφωση ηθικών χαρακτήρων και τη συγκρότηση προσωπικοτήτων, που τόση ανάγκη έχει σήμερα η κοινωνία μας και όλος ο κόσμος.
Ο σημερινός όμως νέος διαφέρει ολοκληρωτικά από τον άλλοτε νέο. Φαίνεται να ζει «σε καμπίσια εποχή» χωρίς αναβάσεις και καταβάσεις και παρουσιάζεται από την αρχή του δρόμου κουρασμένος οδοιπόρος σ’ ένα δρόμο χωρίς τέλος, χωρίς κορυφή που δίνει κίνητρα και ενθουσιασμό στην πορεία της ζωής. Θέλει ο νέος της εποχής να λυτρωθεί από τον κάμπο, αλλά δεν έχει φτερά, όπως τραγούδησε τον πόνο τους ο ποιητής Κρυστάλλης, εκλιπαρώντας τον αετό με τα τραγικά λόγια: «πάρε με πάνω στα βουνά ή θα με φάει ο κάμπος». Θα ήταν ιδιαίτερα φοβερό να διαπιστώσουν για μια ακόμα φορά οι νέοι ότι «όλοι τους γέλασαν φοβερά τους σπάσαν της ψυχής τα φτερά».
Δεν καταδικάζουμε τους εφήβους για τη σωματική και συναισθηματική τους ορμή, τα σφάλματα, διότι ισχύει «ο αναμάρτητος ημών τον λίθον βαλέτω».
Δε σημαίνει όμως αυτό ότι η ώριμη γενιά αρνείται το ρόλο του έμπειρου ηνίοχου της εφηβικής ηλικίας. Αυτό θα αποτελούσε άρνηση επιτακτικού καθήκοντος προς τη νέα γενιά, τη ζωή και τον πολιτισμό.
Γι’ αυτό τους καλούμε να μην επηρεάζονται από τα λάθη τα ακούσια ή εκούσια ημών των μεγάλων στην ηλικία, αλλά αγνότεροι και ειλικρινέστεροι να βαδίσουν με σταθερό και νεανικό παλμό, το δρόμο της ανοδικής πορείας για την οποία είναι πλασμένοι, χωρίς σύγκρουση γενεών, αλλά με συνάντηση και παραλαβή της σκυτάλης, χωρίς παράπονο από τη γενιά που φεύγει και χωρίς περιφρονητική οίηση από τη γενιά που έρχεται, αλλά με σταθερό, συνειδητό και υπεύθυνο τρόπο να προσπαθήσουν να γίνουν καλύτεροι από μάς.
Οφείλουμε όλοι μας στο σημερινό ανήσυχο κόσμο τον κλυδωνιζόμενο από αστάθεια και συνεχόμενο από αβεβαιότητα και αγωνία και μέσα στους δύσκολους καταλυτικούς και κοσμογονικούς καιρούς μας, να εναρμονίσουμε την ουσία του πνεύματος και των νεανικών ανατάσεων, να καλλιεργήσουμε τη φωτεινή ακτινοβολία των ψυχών και των θελήσεων και να διατηρήσουμε αδιάσπαστο το παρελθόν με το παρόν για τη δημιουργία μελλοντικών πρωταρχικών δυνάμεων πολιτισμού και ρυθμική εθνική ανάπλαση.
Έτσι θα αποδείξουμε την πατρίδα μας πρώτη στον αγώνα του πνεύματος, υψώνοντας την μέσα στη δοκιμαζόμενη ανθρωπότητα, άγγελο νέων ημερών και ανθρώπινων προσανατολισμών.
Χρειάζονται κόποι και μόχθοι πολλοί, για να οδηγηθεί η νεανική ψυχή στο αληθινό φως. Τα Ελληνόπουλα είναι η μεγαλύτερη και ιερότερη υπόθεση από την οποία αρχίζει και τελειώνει κάθε εθνική δημιουργία.
Οφείλουμε όλοι μας να συμπαρασταθούμε με θέρμη και να ενθαρρύνουμε τις ωραίες προσπάθειες, να ενισχύουμε την πίστη στην αγνότητα και τον άγιο ενθουσιασμό των νέων μας, που η ψυχή τους είναι πλημμυρισμένη με μαγευτικά όνειρα για το ωραίο ελληνικό μέλλον.
Τόπο λοιπόν στα αγνά Ελληνόπουλα, χελιδόνια της πίστης του ενθουσιασμού και της αισιοδοξίας, που προμηνύουν την άνοιξη μιας καλύτερης Ελληνικής ζωής κι ενός ευτυχισμένου Ελληνικού μέλλοντος.
Ας προσπαθήσουν οι κυβερνώντες να μειώνουν την ανεργία τους, ας τους δώσουν εργασία, για να μην πάρουν το δρόμο της ξενιτειάς εκατομμύρια Έλληνες και μάλιστα ότι καλύτερο είχαμε σε πνεύμα και δημιουργικότητα.
Πάνω από 170.000 Έλληνες επιστήμονες, δίνουν τα φώτα τους σε άλλους λαούς και τα δικά μας πανεπιστήμια λειτουργούν χωρίς αξιολογήσεις, συμπληρώνοντας τις θέσεις, όχι με Έλληνες που διέπρεψαν στο εξωτερικό, αλλά από το συγγενολόγι τους. Ας πάρουν τα μέτρα οι αρμόδιοι κι ας φέρουν πίσω τα φωτισμένα μυαλά των παιδιών μας, για να μεταλαμπαδεύσουν τα φώτα τους στις νέες γενεές.