Μια έκφραση που χρησιμοποιείται συχνά, κυρίως από άτομα που βρίσκονται στο χώρο της πολιτικής και της δημοσιογραφίας, είναι ο όρος μεταπολίτευση. Η ιστορική σημασία αυτού του όρου είναι ιδιαίτερα μεγάλη και παραπέμπει σε πολιτικά, κοινωνικά, αλλά και στρατιωτικά γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στον ελλαδικό χώρο τις τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα. Άμεσα συνυφασμένος με τον παραπάνω όρο είναι ο όρος «δημοκρατία».
Πολλές φορές, η κατάχρηση του όρου αυτού είναι αναπόφευκτη, καθώς μέσα στα πλαίσια του λαϊκισμού, της προπαγάνδας και του αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, επιστρατεύεται κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο. Η κατάχρηση όμως, σαφέστατα και δεν παραπέμπει σε κάτι καλό και αυτό επιβεβαιώνεται από το πασίγνωστο ρητό των αρχαίων Ελλήνων «μέτρον άριστον», αφήνοντας να εννοηθεί πως οτιδήποτε χρησιμοποιείται υπερβολικά δε θα έχει καλή κατάληξη. Όμως, ο εν λόγω όρος μας προσφέρει «θεωρητικά» άφθονη δημοκρατία. Περισσότερη δημοκρατία δεν θα μπορούσαμε να έχουμε. Αν όμως κοιτάξουμε γύρω μας, διερωτώμενοι, σίγουρα τα γεγονότα της πραγματικότητας θα έρθουν να διαψεύσουν το «δημοκρατικό περιεχόμενο» του όρου.
Πολύ αδικία και πολλοί φόροι. Μα η «αμεροληψία» και η «ορθοπραξία» είναι συνήθη φαινόμενα του ελληνικού κράτους, όπως άτοπα διαφημίζεται. Αλλά λογικές φωνές αντιτάσσονται και απαντούν διαφορετικά λέγοντας πως η αμεροληψία και η ορθοπραξία είναι από ανύπαρκτες ως μια, κατά τη φαντασία πολλών, υπαρκτή ουτοπία. Επιπλέον, η γραφειοκρατία και η ανεργία έχουν πλέον αρχίσει να είναι επιζήμιες ψυχικά και σωματικά για τον μέσο Έλληνα. Η σωματική και ψυχική υγεία του Έλληνα όμως δεν τίθεται σε κίνδυνο μόνο από τα παραπάνω, αλλά και από της ελλιπείς δομές παροχής υπηρεσιών υγείας, με το ανεπαρκές ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Από την άλλη τίθεται σε κίνδυνο και η πνευματική ανάπτυξη του ελληνόπουλου, με την υποβαθμισμένη παιδεία που παρέχεται μέσα στο σχεδόν κατεστραμμένο ελληνικό σχολείο, παραπλανώντας τους υποψήφιους μελλοντικούς «διδάκτορες» πανεπιστημίων ότι θα καταλάβουν κάποτε μια θέση στον ήλιο, όπως οι μεταπολιτευτές. Η υγεία και η παιδεία κατάντησαν εμπορεύσιμα αγαθά προορισμένα μόνο για τους εκλεκτούς.
Είναι και αυτή η Αμφίπολη, που σίγουρα κρατάει ξάγρυπνο τον συνταξιούχο με την «κουτσή» σύνταξη και τον άνεργο, οι οποίοι δεν έχουν κάτι άλλο να τους ενδιαφέρει, παρά ένα θέμα που ανακυκλώνεται άσκοπα διαρκώς από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ο «ξύλινος» λόγος κυριαρχούσε πάντοτε και θα κυριαρχεί πάντοτε σε καιρούς κρίσης, αποπροσανατολίζοντας ιδεολογικά τις συνειδήσεις, ενσπείροντας πάντοτε την πολιτική και κοινωνική αδιαφορία και αδράνεια.
Αυτή είναι η «μεταπολιτευτική Ελλάς» που όσο και να προσπαθείς να την περιγράψεις, δε χορταίνεις και δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις, από πού να μαζέψεις όσα δε μαζεύονται. Κρίνοντας, δεν ξέρεις αν θα κριθείς θετικά ή αρνητικά από την ιστορία, αλλά για την παρούσα κατάσταση η ιστορία απεφάνθη, ερήμην όλων μας. Ποια δημοκρατία ήρθε τελικά; Η ιστορία γράφεται καθημερινά. Ας εκπέσουν οι αξίες, ας αλλοιωθεί ο πολιτισμός μας, εκείνη θα μένει να μας θυμίζει το παρελθόν και να μας διδάσκει πως το μέλλον όσο ίδιο με τον παρελθόν και να μοιάζει, είναι δυνατόν να αλλάξει, αρκεί να προσπαθήσουμε.
Σαρρής Ευστράτιος
τεταρτοετής φοιτητής του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.